SANDRA (49) KON NIET SCHEIDEN VAN HAAR EX: “KEER OP KEER WERD ER BESLAG GELEGD OP MIJN LOON”
Sandra van Wanrooij (49) wilde scheiden, maar door financiële zorgen bleef ze langer getrouwd dan ze wilde.
https://www.libelle.nl/persoonlijk/sandra-49-kon-niet-scheiden-van-haar-ex-keer-op-keer-werd-er-beslag-gelegd-op-mijn-loon~b11e820f/
“Eigenlijk was ik in paniek. Ik sliep nauwelijks vanwege de geldzorgen waarin we door het faillissement van het bedrijf van mijn man terecht waren gekomen. Ik was continu in de stress en vond niets meer leuk. En mijn man en ik… wij spraken niet meer met elkaar. Ruzie maken deden we wel, vaak en veel. Er was niets meer wat ik nog leuk aan hem vond.
Ik wilde weg, maar dacht dat ik niet sterk genoeg was. Dat ik het financieel niet zou redden. Dat ik het sowieso niet zou redden. Zo gijzelde ik mezelf met mijn negatieve gedachten. Totdat ik het zó ver liet komen, dat ik niet meer kon blijven. En ontdekte dat het me in mijn eentje eigenlijk heel goed afging.”
Geen troost meer bij elkaar
“Een goed huwelijk is niet zo heel erg ingewikkeld als alles goed gaat. Tussen mijn ex en mij ging het in de eerste vijftien jaar van onze relatie prima. We konden lezen en schrijven met elkaar en we gingen geregeld op date night, geen vuiltje aan de lucht. Totdat tien jaar geleden mijn vader overleed en het bedrijf van mijn ex failliet ging. Eigenlijk raakten we elkaar toen al kwijt. We communiceerden niet meer, dat was het ergste. We vonden geen troost bij elkaar, maar hielden alles voor onszelf.
De volgende stap was dat we verwijten gingen maken. Zekerheid is voor mij heel belangrijk en nu álles opeens wankel was, kon ik daar niet mee omgaan. De belastingdienst legde beslag op ons huis en ik was als de dood dat we het fijne dak boven ons hoofd zouden verliezen. Als je bang bent, is het beter om rustig om je heen te kijken en te onderzoeken wat je moet regelen. Helaas is meestal de reflex dat mensen alleen maar meer gaan spartelen, waardoor ze kopje onder gaan. Zo ging het bij mij ook.
Als ik angstig en bang ben, word ik een heel slechte versie van mezelf. Ik gaf mijn ex de schuld van alles. Keer op keer zei ik dat hij het moest gaan regelen. Als hij thuiskwam, was het ‘rattatatatata’; keer op keer onderwierp ik hem aan een kruisverhoor. Heb je al dit? Heb je al dat? Daar werd hij natuurlijk gek van, waardoor hij steeds minder ging vertellen. Dat maakte mij vervolgens nóg onzekerder. Zo trokken we elkaar omlaag.”
Koffers gepakt
“Ik ben HR-manager en ging meer werken. Er was geld nodig, dus ik zou dat wel even regelen, dacht ik. Mijn ex en ik waren in gemeenschap van goederen getrouwd en fiscaal partners, dus ja, de belastingdienst en schuldeisers klopten ook bij mij aan. Keer op keer werd er beslag gelegd op mijn loon. Nog meer stress! En ik schaamde me rot. Wat moest mijn baas wel niet denken!
Dat werd al snel duidelijk. Hij dacht natuurlijk dat ik mijn zaakjes niet op orde had, wat ik snap, en mijn contract werd niet verlengd. Ik voelde me heel zielig en compleet verloren. De sfeer thuis was inmiddels verschrikkelijk. Toen ik mijn ene dochter tegen de andere hoorde zeggen dat papa en mama alleen nog maar ruzie maakten, wist ik dat de grens was bereikt. Inmiddels haatte ik mijn ex. We haalden het slechtste in elkaar naar boven. Als we samen thuis waren, liepen we alleen maar tegen elkaar te snauwen en sarcastische opmerkingen te maken.
De man die ik ooit zo leuk, lief en grappig vond, was voor mij de bron van al het kwaad. Dit was voor niemand goed, vooral voor de kinderen niet. Ik pakte mijn koffer en ging naar mijn moeder. Afschuwelijk, vond ik het. Totdat na een paar dagen de opluchting kwam. Het stof dwarrelde neer, mijn paniek zakte en het besef kwam dat ik een plan moest gaan maken om hieruit te komen. Mijn ex is een lieve vader en om mijn kinderen hoefde ik me geen zorgen te maken.”
Weg met het zelfmedelijden
“Ik kon natuurlijk niet eeuwig bij mijn moeder blijven, ik moest iets doen. Ik las iets over NLP, dat ervan uitgaat dat je hersenen een spier vormen die je kunt trainen. Dat je jezelf kunt leren om niet in het negatieve te blijven hangen, maar het naar het positieve kunt draaien. Dat sprak me enorm aan. Van mijn laatste geld deed ik een masterclass, waar ik met een andere student in gesprek raakte. Ik vertelde hem mijn verhaal en hij adviseerde me om voor mezelf te beginnen. Uit de ww mag je namelijk zzp’er worden, dat was een heel goede tip.
Dat wilde ik eigenlijk altijd al, maar ik durfde ook deze stap voorheen niet te nemen. Als je je eigen bedrijf start, ben je ook even ‘beslagvrij‘, omdat je weer inkomen aan het opbouwen bent en het geeft goede afleiding en een soort van rust. En die medestudent wist nog een opdracht voor me ook. Dat was precies wat ik nodig had; perspectief, maar ook het besef dat het geen zin had om vol zelfmedelijden te blijven zitten. Ik moest in beweging komen! Ik ging aan het werk, verdiende voldoende geld om opnieuw te beginnen.
Nu ik rustiger en optimistischer was, kwam ik ook weer in contact met mijn ex. De scheiding verliep daardoor soepeler en hoe fantastisch, het lukte ons om ons huis met winst te verkopen, waardoor we beiden weer zicht hebben op een goede toekomst.”
Therapie na de scheiding
“Het moraal van dit verhaal: hoe uitzichtloos iets ook lijkt, het kán goed komen. Als je dat kunt geloven en een beetje blijft durven, is er hoop. Het leven is nu zoveel mooier. Ik ben heel trots op mezelf dat ik niet heb opgegeven. De eenzaamheid, de onmacht die ik voelde, ik heb het allemaal doorstaan. Dat zogenaamde vriendinnen die me links lieten liggen omdat ze bang waren dat ik werk zou maken van hun echtgenoot, het verlies van vertrouwen in mezelf… ik heb ermee gedeald. Het gevoel ‘als ik dit aankan, kan ik alles aan!’ dat ik nu heb, is heerlijk.
Ik vind het ook zo’n mooi voorbeeld voor mijn dochters, met wie het trouwens heel goed gaat. Zij hebben meer aan twee ouders die niet meer bij elkaar zijn maar wel goed contact hebben, dan een vader en moeder die elkaar de tent uitvechten. Dat ging trouwens niet helemaal vanzelf, we hebben therapie gehad over hoe je ook na een scheiding samen goede ouders blijft. Dat werd nog vergoed door de gemeente ook. Dat is het ook, hè: je hoeft niet alles alleen te doen.
Als alleenstaande ouder zijn er allerlei regelingen en toeslagen waarvan je gebruik kunt maken. Je moet alleen wel in beweging komen. Het is geen pity party, als je zielig op de bank blijft zitten gaat er ook niks veranderen.”
24 AUGUSTUS 2021