Reflectie en inzichten… ook dat gaat helpen bij jouw heling. Voordat je een volgende stap maakt, bijvoorbeeld in de liefde. Dan is het belangrijk dat je ook weet wat jouw rol was. Dat je verantwoordelijkheid kan nemen voor je communicatie en begrijpt hoe je het anders wilt in de toekomst…
Een fluor shirt en een geruit jasje.
Vandaag is het 30 jaar geleden dat ik hem tegenkwam, mijn lief. Het is op een warme dag in 1990 en ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik al fietsend (je zou het ook zwoegend kunnen noemen) onderweg vanuit het Zuiden des lands naar de stad waar ieder jaar de grootste kermis van Nederland is. Whoosh, whoosh, hoor ik plots en in mijn ooghoeken zie ik een fel fluorescerend beeld verschijnen en ook net zo snel weer verdwijnen. Dat gebeurt nog een aantal keren, totdat het beeld duidelijk wordt. Bij een gesloten spoorwegovergang komt een afgetrainde leeftijdsgenoot naast me staan. “Hoi, weet jij de weg naar Den Bosch?” Briljante openingszin, mijn interesse is gewekt. “Euh, nee, geen idee”, zeg ik op het botte af. “Ik moet naar Tilburg en dat is die kant op”. “Ok”, zegt fluorman, “dat is dezelfde richting op, dan fiets ik een eindje met je mee, OK?” Ik weet nog goed dat ik toen dacht, dat is helemaal niet ok, ik ben moe, heb dorst, zie er niet uit, dus doei. Het simpele feit dat hij wel zo slim is geweest om een flesje water mee te nemen (en ik dus niet), maakt dat ik snel overstag ga. Tja en daarnaast vind ik het ook heel lastig om sowieso nee te zeggen. Hoe dan ook, hij brengt me letterlijk en figuurlijk tot de eindstreep, waarna ik echt niet anders kan dan hem vriendelijk bedanken. Tegelijkertijd sla ik zijn aanbod af om nog eens af te spreken. Nu moet je weten dat ik slechts een paar weken verwijderd ben van mijn eerste buitenland ervaring. Zo vlak voor mijn vertrek naar Zweden heb ik geen zin om aan ‘iets nieuws’ te beginnen. De aanhouder wint, dus zo komt het dat we een week later afspreken en ik hem ophaal bij het station in Tilburg. En weer was het de kleding die me opviel en sorry to say niet in positieve zin (no worries, hij weet er inmiddels van). In het eerste de beste kroegie, heb ik binnen recordtijd zijn jasje uit. Wees gerust, alleen het jasje. Ja, hallo, wat dacht je dan? De rest van de kleren kwam pas veel later. Ok, too much detail. Terug naar het jasje. Afschuwelijk vind ik het en ik wil er niet mee geassocieerd worden. Stel dat iemand me tegen zou komen. Oh, oh, gruwel. Nu denk je misschien dat het iets aftands of lelijks is. Noop, juist het tegenovergestelde. Mijn toekomstige lief heeft zich duidelijk met zorg gekleed voor onze date. Ik vind het gewoon niet mooi, hij wel. En zie hier, ons eerste verschil.
Zoek de verschillen
Dat we verschillend zijn, zal iedereen die ons een beetje kent beamen. Ik schrijf het zelfs op mijn kaartje aan hem bij ons 30 jarig jubileum. Dan moet je denken aan: ik houd van reizen en nieuwe culturen leren kennen en hij niet, ik houd van vakanties en hij niet, ik houd van winkelen en hij niet (ok, dat geldt voor veel mannen), hij houdt van formule 1 motorsport en ik niet echt, hij houdt van muziek luisteren en ik vind het prima om muziek alleen op de achtergrond te hebben. Simpele alledaagse dingen die soms best lastig zijn, want hoe overbrug je die verschillen? Ons antwoord daarin is dat we elkaar vrij laten. Mijn lief geeft me de ruimte om het avontuur op te zoeken en op reis te gaan. Ik ga soms met hem mee om Formule 1 te kijken en regel een avond muziek luisteren in het concertgebouw. Zo eenvoudig? Nou, nee hoor, want ook ik bekvecht over het feit dat ik met HEM op vakantie wil. Ieder jaar denk ik namelijk weer: dit jaar gaat hij wel mee, hij is veranderd. En soms, soms als het heel belangrijk voor me is, dan gaat hij mee. Zo vliegen we samen naar Brazilië voor een huwelijk en gaat hij mee een weekje naar Spanje tussen twee banen in. Het zijn juist die keren dat hij meegaat, die er voor zorgen dat ik het ieder jaar opnieuw weer probeer. Terwijl ik weet dat ik hem er geen plezier mee doe. Sterker nog, het roept wrevel, irritatie en ergernis op. En dat is omdat ik niet begrijp waarom hij het niet leuk vindt. Tja, hij begrijpt ook nog steeds niet waarom ik het jasje niet leuk vond.
Ga voor de overeenkomsten
Dus ja, we verschillen inderdaad nogal van elkaar. Wat ik de afgelopen tijd echter heb geleerd, is dat het me niet zo goed helpt als ik let op waar we zo verschillend in zijn, want als ik het lijstje ga opsommen waarin we wel hetzelfde zijn, dan is dat echt véél langer. Het is bovendien ook veel leuker om mee bezig te zijn. Het geeft me namelijk energie en verbind tegelijkertijd. John Welwood heeft ooit geschreven: “Een van de meest liefhebbende dingen die je kunt doen, is anderen toestaan anders te zijn dan jij en hen te bevrijden van je eigen verwachtingen”. Als ik zo terugdenk, dan is het dat waar ik 30 jaar geleden voor viel. Hij wist wat hij wilde en gaat ervoor, hoe lastig en hoeveel tegenwind ook. Dat zie ik terug in alles wat hij gedaan heeft en nog steeds doet. Groei en persoonlijke ontwikkeling en daarin eigen keuzes kunnen maken, ok zijn met jezelf en vooral kennis delen, dat is wat hem kenmerkt. Hij heeft slechts één verwachting ten aanzien van mij en dat is dat ik hem steun. En ik, ik heb vrijheid nodig, eveneens om te groeien, om te ontdekken, maar bovenal heb ik een plek nodig waar ik altijd naar terug mag keren, waar het ok is zoals ik ben. En dat vind ik, bij hem (ook al faal ik wel eens om hem steun te geven). En met al het gedoe dat dus ook wij hebben, toen, nu en vast ook in de toekomst, is dat voor mij goud waard.
Liefs, Angelique